به آهستگی..

این لحظه ها و دقیقه های کوتاه به ما ثابت می کنن نیاز به معنایی نیست؛ معنا هر چه که هست و نیست خود همین لحظه هاست؛ که ما رو وامیدارن که بقیه زندگی رو، رنجی که می بریم رو سپری کنیم تا باز یه وقتی و یه جایی برسیم به همین لحظه ها، به همین لحظه های شفافیت معنا. حضور معنا. ما انتخاب می کنیم که زندگی رو، رنج رو بخواهیم و بخریم برای رسیدن به این شفافیت و ادراک. و جالب اینجاست که توی این لحظات شفافیت و ادراک ما دنبال معنایی نیستیم. دنبال هیچ چیز نیستیم در واقع. خواستن؛ بودن برامون کافیه. فکر نمی کنیم به اینکه «وظیفه» ای که روی دوش ماست؛ که ما تجسدش هستیم، چقدر از ما و توانمون بزرگ تره. هستیم و میخوایم که باشیم. هستی مون تحت‌الشعاع هیچ چیز دیگه ای نیست. همه چیز واضح و روشنه و ما بدون اینکه هیچ تلاشی برای دونستن بکنیم، از همه چیز باخبریم.