و من امروز، اینجا، توی اتاقی با پنجره های رو به ترافیک و طوطی های نا پیدا، بین این سیل کاغذ، بیست و نه ساله شدم.
۰ نظر
۲۵ دی ۹۸ ، ۱۵:۴۰
و من امروز، اینجا، توی اتاقی با پنجره های رو به ترافیک و طوطی های نا پیدا، بین این سیل کاغذ، بیست و نه ساله شدم.
باید بلند شم. فرم پر کنم برای ملت. ریکام بنویسم برای ملت. هدفنم رو شارژ کنم. اتاقم رو جمع کنم. غذا بخورم. خودم رو مجبور کنم فردا دیگه برم سر کار. گار کنم. قبض برق ساختمومو بپردازم. برم بیرون با دوستم. دعا کنم. لباسا رو بریزم توی ماشین. مشق کنم درسمو. زبان بخونم. ایمیل بزنم.
این منم. قوی نیستم. دو روز تموم نمیتونم از جام بکنم و زندگی کنم. می مونم توی تخت و تلاش می کنم واقعیتو بذارم یه جای دوری توی مغزم و درو روش ببندم.
به اندازه کافی قوی نیستم. برای دیدن و شنیدن این چیزا قوی نیستم. برای موندن و مبارزه کردن قوی نیستم. فکر می کردم که فرار نمی کنم و الان تنها چیزی که میخوام راه فراره. اما نگران اینم که برای فرار کردن هم به اندازه کافی قوی نباشم.
So I have done everything right this time. I DESERVE A LITTLE BIT OF FUN...Even you have to admit...