1700

what you end

up remembering isn‟t always the same as what you have

witnessed.

the Sense of an Ending.

1699

نشستیم توی حیاط کافه. خلوت و دنجه. من انعکاس خودم رو می بینم رو شیشه های در ورودی کافه. با شال قرمز. فکر می کنم با خودم که این تصویر چه خوبه. منم. خودمم. با شال قرمز. روی یک سطح. سطحی. صاف. بدون هیچ موجی. بدون هیچ عمقی.

1698

الف میگه  ادم ها با رنج هاشون بزرگ میشن. 

1697

بهار دلکش رسید و دل به جا نباشد..

1696

I want the easy way out.

1695

This no coffee thing is torture.

1694

we tell ourselves that it is going to pass, but is it really?

1693

My sanity is coming back...hopefully...

1692

working...