من همیشه فکر می کردم که موندن خیلی سخت تر از رفتنه. اما- این بار انگار- رفتن هم همچین آسون نیست.
پی اس: من با به زبون نیاوردن بعضی چیزا، دلم میخواد فراموش کنم که وجود دارن. که برای من - و احتمالا فقط برای من- اتفاق افتادن.
پی اس دو: من به فاصله اعتقاد دارم. فاصله همیشه همراه خوبی برای من بوده.
پی اس سه: واقعا راه اونا بهتر از راه منه؟ اگر یه روزی بفهمم که راه اونا بهتر از راه من بوده، راه برگشتن بازه. مگر همه عمر همینو نگفتن به من؟ فرصت برگشتن دارم ولی این راه، این راهی که همونطور که دارم میرم دارم می سازمش، فقط یک بار قابل رفتنه. من انتخاب می کنم که راه خودمو برم.
۰ نظر
۳۱ شهریور ۹۹ ، ۰۹:۳۰