به آهستگی..

راستش رو بگم?

میدونم که بجای اینکه از این ادم ها عصبانی باشم، باید از واقعیت زندگیم عصبانی باشم. اما نمی تونم. انرژی منطقی فکر کردن رو ندارم و حالم از واقعیتای حقیر و ترسناک زندگیم بهم میخوره. احتیاج دارم که این همه ادم و این همه چیز یه صدا توی گوشم حرف نزنن. احتیاج دارم که باور کنم زندگی میتونی چیزی جز این باشه. احتیاج دارم که باور کنم اما نمی تونم.

 هیچکس حواسش نیست. هیچکس به من فکر نمی کنه. همه همونطور که به من میگن دوستم دارن، صرفن به خودشون فکر می کنن. و من اعتمادمو به همه جهان از دست دادم.