به آهستگی..

برای من، ما، که به روزهای روشن فردا امیدوارم بودیم، باید مرثیه ای نوشت به قطر همه کتاب های تاریخ...

پی اس: هیچ چیز، هیچ چیز، تلخ تر و ترسناک تر از این چرخه امید و ناامیدی نیست...تا میای به این ناامیدی کشنده عادت کنی، کسی؛ چیزی؛ جایی از دور خودشو نشون میده و دوباره امیدوارت می کنه... و بعد ناپدید میشه تا تو دوباره پرت شی ته دره..و باز از سر نو...

پی اس 2: و واقعیت اینه که بدون امید، نمیشه زنده موند.